Een Locksmith, Philadelphia en een enorm dessert

We hebben weer wat leuke en minder leuke dingen meegemaakt de afgelopen weken.

Het begon met een wat minder leuke ervaring. Ik weet niet of mensen die wel eens in New York zijn geweest zich herinneren dat er op heel veel deuren een sticker zit met een nummer voor een 24 hour locksmith (slotenmaker), maar die zitten dus op heel veel deuren. Elke keer als ik die zie denk ik, jeetje hebben zoveel mensen die nodig dat daar zoveel reclame voor gemaakt wordt? Nou blijkbaar dus wel, en wij nu ook. Donderdag avond na ons college kwamen we rond twaalf uur thuis en kregen we onze deur niet open. Wij hebben twee sloten op de deur, de deurknop zelf die van binnen met een soort pinnetje op slot kan, maar waarvan we geen sleutel hebben, en een nieuw ‘deathlock’ slot waarvan we wel de sleutel hebben. Maar opeens zat het onderste slot, waar we geen sleutel van hadden wel op slot! Het pinnetje zat ingedrukt en als de deur dan dichtgaat zit hij blijkbaar op slot, dus konden we er niet meer in. Dus ook wij hadden nu een 24 hour locksmith nodig… Gelukkig was hij er binnen 25 minuten en had hij het slot er zo uitgeboord. Daarna duurde het alleen wel een uur voor hij het nieuwe slot (wat hij er eerst verkeerd om) in gezet had. Maar nu hebben we dus een mooie nieuwe deurknop, met sleutels.

Nu de leukere dingen:
Vorige week zaterdag hadden we eindelijk een keer mooi weer, 10 graden boven 0! Dus zijn we naar Central Park geweest. Alles zag er heel mooi uit, overal lag nog mooie witte sneeuw en er scheen een heerlijk zonnetje. We hebben alleen de onderkant nog gezien, de Bethesda fontein (favoriet bij veel mensen voor trouwfoto’s, zaterdag kwam er ook net een bruidspaar aan), die helemaal vol sneeuw ipv water zat, we zijn langs de Zoo gelopen en hebben bij het beroemde Boathouse gegeten. Het Boathouse ligt aan het meertje in Central park en heeft prachtig uitzicht. Ze hebben het heel slim gedaan met een luxe deel en een goedkoop deel. Wij wilden daar graag eten, maar het luxe deel was nogal duur. Maar het bleek dat aan de achterkant gewoon een goedkoop restaurant zit, waarbij je achter glas door het luxe deel heen kunt kijken en van het uitzicht over het (bevroren) meer kan kijken.

Afgelopen donderdag hadden we schoolreisje naar Philadelphia! We gingen met de bus naar Philadelpia om daar een aantal nieuwe sociale woningbouw projecten te bekijken. We zouden eigenlijk gaan op de dag dat we sneeuwvrij hadden, maar toen ging het dus niet door omdat het weer te slecht was. Maar het was nu eigenlijk niet veel beter, - 11 en af en toe sneeuwbuien, dus buiten projecten bekijken was wel een beetje koud. Maar het reisje was wel goed verzorgd, we kregen van de universiteit een lekkere lunch bij een Mexicaans restaurant en gingen daarna langs bij een architectenbureau en nog een project van de architect van binnen bekijken. Dit was een studentenhuisvesting voor 92 studenten dat bestond uit prefab boxen die ze in twee weken tijd neergezet hadden. Was leuk om te zien. Door de kou hadden we alles alleen wel wat sneller gedaan, maar we hadden pas kaartjes voor de bus van 6 uur. Gelukkig kregen de docenten het geregeld dat we met de bus van 5 uur meekonden dus waren we ook nog redelijk op tijd thuis ’s avonds.

Gisteren gingen we de verjaardag vieren van Bart (een jongen van de TU die voor drie maanden bij een architectenbureau werkt in New York). Hij had ons verteld over het Hot Fudge brownie dessert van het Hard Rock Cafe en was er zo enthousiast over dat we die voor zijn verjaardag gingen eten. We moesten er wel wat voor over hebben, we moesten 40 minuten wachten op een tafeltje, maar toen konden we eindelijk vier Hot Fudge Brownies bestellen. De ober vroeg voor de zekerheid nog of we er echt wel 4 wilden (we waren met zijn vieren, Bart, Mark, ik en Olga), dus wij: “ja, allemaal 1”. Even later kwam hij aan met 4 enorme Margarita glazen vol met de machtigste brownie die ik ooit gezien heb, twee enorme bollen Ben en Jerry’s vanille ijs afgetopt met bergen slagroom en natuurlijk een kers bovenop. Ik hou van toetjes, en hij was enorm lekker, maar ik kreeg het echt niet op. Alleen Mark heeft hem opgekregen (maar die keek in de metro terug naar huis toch niet zo blij meer). Gelukkig kregen Olga en ik de rest van de brownie (zeg maar de helft) mee in een doggiebag. Maar het was wel leuk om een keer een echte Amerikaanse portie te proberen.

Bij een van mijn vakken, colorlab, moesten we van een schilderij de kleuren naschilderen en presenteren op een manier die je zelf toepasselijk vond, met de juiste kleuren van het schilderij en in de juiste verhouding. Ik had een schilderij van Seurat, Pont en Bessin, een pointillist, en had het gepresenteerd als een explosie van kleuren in de vorm van rondjes (points). Vrijdag kwam er dan een ‘critic’ onze werken mee beoordelen. Dit was iemand die direct onder Ralph Lauren werkt en de leiding heeft over de interieurlijn en binnenkort een nieuwe verflijn voor Ralph uitbrengt met 1300 kleuren. Hieraan heeft hij gewerkt met onze docente, vandaar dat ze elkaar kennen en dat zij hem had uitgenodigd. Het is wel grappig om de verschillen met Nederland dan te zien. Ze zijn hier over ieder werk enhousiast, wat op zich wel fijn is omdat het iedereen een goed gevoel geeft, maar je weet alleen nooit wat ze nu echt goed vinden. Ook is het compleet anders dan op de TU, waar je niet kan zeggen dat je iets gewoon mooi vindt. Hier konden ze wel een half uur doorgaan over een werk over dat een kleur zo mooi was, of de compositie zo ontroerend. Dat was wel weer een heel nieuwe ervaring.

Vandaag gaan we waarschijnlijk naar het Guggenheim en volgende week zaterdag krijgen we een rondleiding langs een aantal POPS (privately owned public spaces).